- sprawić się
- сов.прояви́ть (показа́ть) себя́; спра́виться
dzielnie się sprawić się — показа́ть себя́ молодцо́м
Syn:
Słownik polsko-rosyjski. 2013.
sprawić się
Смотреть что такое "sprawić się" в других словарях:
dobrać się — pot. Dobrać się komuś do skóry (do czyjejś skóry), wulg. do dupy a) «sprawić komuś lanie» b) «ukrócić czyjąś samowolę, ukarać kogoś»: Sukcesy lobby antytytoniowego stały się zachętą, aby dobrać się do skóry także innym potężnym sektorom… … Słownik frazeologiczny
dobierać się — pot. Dobrać się komuś do skóry (do czyjejś skóry), wulg. do dupy a) «sprawić komuś lanie» b) «ukrócić czyjąś samowolę, ukarać kogoś»: Sukcesy lobby antytytoniowego stały się zachętą, aby dobrać się do skóry także innym potężnym sektorom… … Słownik frazeologiczny
sprawiać — ndk I, sprawiaćam, sprawiaćasz, sprawiaćają, sprawiaćaj, sprawiaćał, sprawiaćany sprawić dk VIa, sprawiaćwię, sprawiaćwisz, spraw, sprawiaćwił, sprawiaćwiony 1. «być przyczyną czegoś, powodować, wywoływać, czynić coś» Sprawiać (komuś) kłopot,… … Słownik języka polskiego
wybić — dk Xa, wybićbiję, wybićbijesz, wybićbij, wybićbił, wybićbity wybijać ndk I, wybićam, wybićasz, wybićają, wybićaj, wybićał, wybićany 1. «uderzeniem spowodować wypadnięcie czegoś; wypchnąć, wysadzić, wytłuc, wytrącić coś» Wybić szybę. Wybić dno… … Słownik języka polskiego
wykierować — dk IV, wykierowaćruję, wykierowaćrujesz, wykierowaćruj, wykierowaćował, wykierowaćowany rzad. wykierowywać ndk VIIIa, wykierowaćowuję, wykierowaćowujesz, wykierowaćowuj, wykierowaćywał, wykierowaćywany 1. «zwrócić, ustawić coś w jakimś kierunku,… … Słownik języka polskiego
utrzymać — dk I, utrzymaćam, utrzymaćasz, utrzymaćają, utrzymaćaj, utrzymaćał, utrzymaćany utrzymywać ndk VIIIa, utrzymaćmuję, utrzymaćmujesz, utrzymaćmuj, utrzymaćywał, utrzymaćywany 1. «trzymając nie wypuścić, nie dać wypaść (np. z rąk); trzymając… … Słownik języka polskiego
zapalić — dk VIa, zapalićlę, zapalićlisz, zapalićpal, zapalićlił, zapalićlony zapalać ndk I, zapalićam, zapalićasz, zapalićają, zapalićaj, zapalićał, zapalićany 1. «wzniecić ogień, sprawić, że coś się zajmie płomieniem, zacznie się palić, tlić» Zapalić gaz … Słownik języka polskiego
zbić — dk Xa, zbiję, zbijesz, zbij, zbił, zbity zbijać ndk I, zbićam, zbićasz, zbićają, zbićaj, zbićał, zbićany 1. «zrobić jakąś całość z poszczególnych elementów, zrobić coś z desek, belek itp. łącząc je za pomocą gwoździ» Zbić półkę, skrzynię. Zbić z… … Słownik języka polskiego
wykoleić — dk VIa, wykoleićeję, wykoleićisz, wykoleićej, wykoleićił, wykoleićejony rzad. wykolejać ndk I, wykoleićam, wykoleićasz, wykoleićają, wykoleićaj, wykoleićał, wykoleićany «spowodować, sprawić zjechanie pociągu, tramwaju, wagonu z toru, wyskoczenie… … Słownik języka polskiego
przynieść — dk XI, przynieśćniosę, przynieśćniesiesz, przynieśćnieś, przynieśćniósł, przynieśćniosła, przynieśćnieśli, przynieśćniesiony, przynieśćniósłszy przynosić ndk VIa, przynieśćnoszę, przynieśćsisz, przynieśćnoś, przynieśćsił, przynieśćnoszony 1.… … Słownik języka polskiego
skóra — ż IV, CMs. skórze; lm D. skór 1. «zewnętrzna powłoka ciała kręgowców, pełniąca funkcję ochronną, biorąca udział w termoregulacji, oddychaniu, wydalaniu (pot) i gospodarce wodnej; zawiera receptory wrażliwe na dotyk, ucisk, ciepło, zimno, ból oraz … Słownik języka polskiego
